به جرئت می توان گفت یکی از برترین معماران جهان که طراحی معماری های بی نظیری را در کارنامه ی حرفه ای خود به ثبت رسانده، تائوآندو معمار ژاپنی می باشد، و تا امروز تعلق به زادگاهش را حفظ کرده است. اولین پروژه ی او یعنی خانه ی ردیفی در سومیوشی، به زیبایی زندگی کودکی او، که تجربه ی زندگی در خانه های ردیفی ( محله ی فقیرنشین اوساکا ) و ورزش بوکس که آندو در نوجوانی به صورت حرفه ای دنبال می کرد، نمایش می دهد. از ویژگی های بارز آثار وی، که سبک خاص آندو می باشد، توانایی شگفت انگیزش در هارمونی میان "سفت و سخت" و "ملایم" بودن است. آندو از ساده ترین عناصر به سادگی فضای بی نظیری خلق می کند. نخستین آفریده های او محفظه های بتنی بودند. استفاده از دیوارهای فاقد تزیین، قدرتمند و سنگین، مصالح دست نخورده به بهترین شکل، از توانایی های بی مانند اوست. معماری او پر از ابهام با شکاف هایی از نور، آسمان و طبیعت در میان فضایی سرد و سخت می باشد که شور و زیبایی جذابی به آثارش می بخشد.
خانه ی ردیفی سومیوشی
معبد آب یکی از زیبا ترین و بی مانند ترین آثار تادائو آندو می باشد. این معبد بر روی تپه ای مشرف به خلیج اوساکا، در شمال شرقی جزیره ی آواجی واقع است. این معبد در واقع بخش اصلی معبد هومپوکو-جی می باشد. در آیین بودایی، نیلوفرآبی نماد دستیابی به نور شاکا ( از نام های بودا) است. این معبد نمایانگر هدف آندو برای ساختن مکانی رازآلود در میان نیلوفرهای آبی ی باشد. فضایی که در آن زندگی و مرگ، عوالم دنیوی و معنوی، تشکیل دهنده ی یک کلیت یکپارچه و هماهنگ هستند. گذشتن از حوضچه ی نیلوفرآبی و رسیدن به تالار بزرگ در پیش رو تصویری بود که آندو در ذهن خود داشت. آندو ابتدا حوضچه ی بیضی شکل به با قطر بزرگ 130 فوت و قطر کوچک 98 فوت در بالای تپه ساخت. سپس با ایجاد برشی در میان حوضچه و پلکانی در آن به وجود آورد. هنگام پایین رفتن از پله ها گویی در اعماق حووضچه فرو می رویم و به تالار قرمز رنگی می رسیم که به نظر می رسد وارد دنیای دیگری می شویم. تالار اتاق گردی با قطر 46 پا می باشد. این اتاق با حائل مشبک و ستون های منظم با مقطع مربع به دو فضای درونی و بیرونی تقسیم می شود.
هنگام بالارفتن از تپه ی سرسبز و مسیر پوشیده شده از شن سفید، به دیواری مستقیم می رسیم. دو دیوار، یکی منحنی و دیگری صاف تشکیل دهنده مسیری پوشیده شده از شن سفید برای ورود به معبد می باشد. این دیوار به زیبایی، آسمان و دریای آبی را از هم جدا می کند. با تمام شدن این دیوار، دیوار دیگری با شیب ملایم، ما را وارد فضا می کند. مسیر پوشیده شده از شن سفیدکنار دیوار های راست و خمیده، واسطه ای میان جهان دنیوی و معنوی در زیر آسمان آبی که تصویر شگفت انگیزی برای بیننده می سازد. در این مسیر هر لحظه منتظر رسیدن به فضای جدیدی هستیم. با همین حس انتظار با پلکانی شکافته شده در میان آب از آسمان، دریا و هرآنچه زندگی روزمره را می سازد جدا می شویم و وارد فضایی می شویم که با ورود نور خورشید به تالار زیرزمینی فضایی فراتر از زندگی دنیوی و با کیفیت روحانی ایجاد می کند. آندو اندیشه هایش را درباره این ساختمان چنین تشریح کرده است: " با گذشت زمان، دیوار بتنی رنگ می بازد و درختان بر حوضچه سایه خواهند افکند. ولی نیلوفر های آبی در تابستان همچنان به گل خواهند نشست و به مردم یادآور خواهند شد که این مکان، مقدس است. معماری معاصر فقط در فکر زمان حال است و بناها برای جلوه و درخششی گذرا با هم رقابت دارند. من دلم می خواهد ساختمان هایی بیافرینم که فارغ از دگرگونی های ظاهریشان، تا مدت ها به زندگی خود ادامه دهند."
مقالات مشابه